3 porządki/rejestry lacanowskie (współzależne pojawienie się ich
w pracy francuskiego psychoanalityka i myśliciela
Jacquesa Lacana datuje się na 1953 r.):

SYMBOLICZNE (S: le registre symbolique, ou le symbolique) ;
WYOBRAŻENIOWE (l: le registre imaginaire ou l' imaginaire);
REALNE (R: le registre reel ou le reel).

„Wyobrażeniowe“ jest wymiarem obrazów, z którymi człowiek się identyfikuje: mogą to być obrazy świadome lub nieświadome,
obrazy widziane (na przykład własny obraz odkryty przez dziecko
w lustrze). "Wyobrażeniowe" nie dotyczy tylko tego, co jest wyobrażone: obrazy należą też do rzeczywistości, jak o tym świadczą odkrycia etologów, które mówią o przekształcającej mocy obrazów w anatomii żywych bytów, mocy podobnej do tej, którą odnajdujemy w dziecięcej fazie lustra.

„Symboliczne“ w ujęciu Lacana nie odwołuje się do jakiegoś
wizualnego znaku, który pełni funkcję zastępczą wobec przedmiotu
i który przywołuje ów przedmiot na myśl. Jest dziedziną, polem mowy. Egzystencja tego rejestru uprzedza egzystencję podmiotu:
ten porządek jest autonomiczny i zewnętrzny: można powiedzieć,
że rejestr symboliczny jest jedynym "naturalnym" miejscem podmiotu i że wynaturza wszelką przynależność do świata i wszelką harmonię z nim. Porządek symboliczny nosi ze sobą mówienie jako wymiar ukonstytuowujący podmiot, wymiar założycielskiego paktu, powołanie się na wiarygodność danego słowa.

„Realne“ może być przedstawione tylko za pomocą tych dwóch wcześniejszych rejestrów. Jest to pojęcie graniczne
z symbolicznością. Realnym jest to, co jest niemożliwe do
usymbolizowania, to co jest wykluczone z obszaru sieci znaczących, które budują nam rzeczywistość świata, wykluczone także
z pojmowania wyobrażeniowego. Realne jest granicą mocy
reprezentatywnej słów, mocy mówienia: realne jest dokładnie to,
co jest niemożliwe do wypowiedzenia i wokół czego krąży wszelkie mówienie.